جوشکاري فراصوت يا التراسونيک (Ultrasonic Welding) علاوه بر اتصال قطعات پلاستيکي، به منظور اتصال فلزات به پلاستيک ها و مغزي دادن فلز در داخل پلاستيک پس از قالب گيري و اتصال مواد غير همجنس به يکديگر، مورد استفاده قرار مي گيرد. در جوشکاري التراسونيک، با قرار دادن قطعات در معرض حرکت ارتعاشي با فرکانس ثابت در حدود 40-10 کيلوهرتز، حرارت توليد مي شود. دامنه اين حرکت ارتعاشي عموماً بين 40-20 ميکرومتر تغيير مي کند. اجزاي يک ماشين جوشکاري التراسونيک در شکل زير نشان داده شده است.
ولتاژ و فرکانس توسط يک منبع نيرو افزايش داده مي شود. خروجي آن به يک مبدل را ترانسديوسر (Transducer) متصل مي گردد. ترانسديوسر شامل يک يا چند لايه از صفحات پيزوالکتريک بوده که در بين چند قطعه فلزي قرار گرفته اند. با برقراري ولتاژ در ديسک پيزوالکتريک، ارتعاشاتي به صفحات فلزي منتقل مي گردد. در واقع خاصيت اين صفحات پيزوالکتريک آن است که انرژي الکتريکي را به ارتعاش تبديل مي کنند. بعد از ايجاد ارتعاشات در مبدل، امواج توليدي به يک تقويت کننده (Booster) منتقل مي شوند تا دامنه ارتعاش آن ها افزايش داده شود. در نهايت امواج تقويت شده از طريق يک دماغه يا سونوترود (Sonotrode) به قطعه هدايت مي شود. مطابق شکل سه جز مبدل، تقويت کننده و دماغه، ستون التراسونيک ناميده مي شوند که حين جوشکاري به صورت عمودي نگه داشته شده و نوک دماغه با يکي از قطعاتي که قرار است جوش داده شود، تماس دارد (الکتروفيوژن)

جوشکاري التراسونيک
حرارت در جوشکاري فرا صوت از ارتعاشات تقويت شده ناشي مي شود. اين انرژي ارتعاشي در سطح مشترک قطعاتي که قرار است بهم جوش داده شوند متمرکز مي شود. در نتيجه اين کار، حرارت لازم براي ذوب پلاستيک از طريق اصطکاک ناشي از ارتعاش يک سطح روي سطح ديگر در محل اتصال ايجاد مي شود. لذا حرارت تنها در موضع اتصال ايجاد مي شود و مابقي قسمت هاي قطعه سرد باقي مي ماند.
موادي را که مي توان از طريق جوشکاري اولتراسونيک به يکديگر اتصال دادن در شکل زير مشخص شده اند.