بحث درباره مسئله تأکید دو علت دارد: اول، چون روش تأکید کردن در دو گفتار فرانسوی و انگلیسی با هم متفاوت است،  بنابراین درک موضوع  با ترجمه گفتمان ارتباط مستقیم دارد،  و دوم، چون تأکید در گفتار ، در نوشتار بیشتر از گفتمان منعکس می شود.تأثیر تکیه بر انتخاب کلمات و بر نظم چیدمان آنها ، ناشی از روش های متضاد تأکید بر هجاها در زبان فرانسه و انگلیسی است. روش به کار بردن تأکید در دو زبان ، یکی از قابل توجه ترین تفاوت ها بین آنهاست.
با وجودی که در انگلیسی ، تأکید اصلی می تواند بر حسب نیاز، بر کلمات مختلف جمله قرار گیرد، در فرانسه تأکید اصلی معمولا به صورت قابل پیش بینی روی آخرین هجای گروه کلمات (عبارت یا جمله) قرار میگیرد. همچنان که عبارت بسط می یابد، تأکید به سمت آخرین هجا جا به جا می شود.
بنابراين تأکید در زبان انگليسي نسبت به فرانسه منعطف تر است، به اين معني که انگليسي زبانان مي توانند به منظور برجسته کردن یک هجای معمولی بدون تأکید، روی آن تأکید بگذارند، مشروط بر اینکه در جمله، تأکیدها همچنان در فواصل منظم قرار گیرند. از سوی دیگر، فرانسوی زبانان برای برجسته کردن عناصر اطلاعاتی مهم ، مایلند از اضافه کردن بخش های لغوی یا ساختارهای مختلف گرامری استفاده کنند.
بنابراین به عنوان مثال، یک انگلیسی زبان ممکن است مخالفت خود با یک گفته را با استفاده از شکل محکم یک کلمه به صورت زیر نشان دهد:
You’re not going tonight!
(شکل ضعیف : Yes I’m going)Yes I am going!

در مقابل این روشی است که یک فرانسوی زبان برای نشان دادن مخالفتش با یک گفته به کار می برد :
Tu ne sortiras pas ce soir!
 (شکل ضعیف: Oui, je sortirai) Si, je sortirai!
فرانسوی زبانان برای روشن کردن ابهامات از روشی استفاده می کنند که ما آن را تأکید تقابلی می نامیم. مانند مثال زیر :
J’ai dit |récrire, pas |décrire
در این جا نماد| نشان می دهد که تأکید روی هجای مشخص شده نسبت به همسایگان آن بیشتر است. مثالهای بالا نشان می دهد چگونه فرانسوی ها و انگلیسی ها در نحوه تأکید بر عناصر یک جمله متفاوت عمل می کنند. نتیجه اغلب این است که یک نویسنده فرانسوی ترکیب یک جمله را برای قرار دادن عناصر مؤکد  در جایگاه آخر جمله ،  دوباره سازماندهی می کند، چرا  که تأکید در فرانسه به طور معمول باید آخر جمله قرار گیرد.