زهکشی در کشاورزی، برداشتن اب اضافی زمین است.زهکشی به منظور احیای اراضی تالابها و جهت جلوگیری از فرسایش معمولا همراه با ابیاری درکشاورزی زمینهای خشک به کار میرود. توصیه های مختصری در مورد زهکشی در زیر امده است. زهکشی یک عمل کهن و باستانی است که ظاهرا تا همین اخیر زیاد مهم تلقی نمیشده است و همواره کشاورزان به ابیاری توجه بیشتری نشان داده اند. اولین زهکشی ها بیشتر شبیه گودالهایی بودند که اب سیلابها را به رودخانه بازمیگرداندند. بیشترین رشد در زهکشی کشاورزی در قرن 20 زمانی رخ داد که از تکنیک درجه بندی زمین land-grading جهت یکنواخت کردن روانابها استفاده شد.
زمین از طریق گودالها و شیب مناسب ممکن است صاف و هموار گردد و ابهای اضافی را بردارد قبل از اینکه این ابها وارد خاک شوند و بنابراین از فرسایش، شسته شدن موا مغذی، ایجاد استخرهای ابی روی سطح زمین جلوگیری کند و اجازه ی کاشت در زمین در اوایل بهار را دهد. اگر با دقت برای این کار برنامه ریزی شود این صاف بودن همچنین زمین را برای ابیاری سطحی هم اماده میکند.پس از اینکه اب اضافی وارد خاک میشود، خارج کردن ان کاری بسیار تخصصی و پرهزینه میباشد که مستقیما با ابیاری در ارتباط نیست اگرچه در بعضی مواقع این اب میتواند برای زمین ابیاری شده لازم باشد. سیستم های زهکشی جدید در دو دسته طبقه بندی میشوند که شامل زهکشی سطحی و زیر سطحی است. یک سیستم زهکشی معمولی شامل زهکشی مزرعه، مجراهای اب زمین و یک مجرای خروجی میباشد. همانطور که از اسم زهکشی سطحی پیداست یک سیستم زهکشی سطحی طراحی میشود تا ابی را که روی سطح خاک جمع میشود را بردارد. زهکشی سطحی مخصوصا برای خاکهایی که اب را به ارامی جذب میکننند بسیار مهم میباشد. سیستم زهکشی زیر سطحی تشکیل شده از لوله های اب کوچک، یک زیر شاخه و اصلی و یک مجرای خروجی میباشد. لوله های اب ، اب موجود در خاک را جمع اوری میکنند و ان را به زمین های خشک بزرگتر هدایت میکنند.
فاکتورهایی که میزان کارامدی یک سیستم زهکشی را در یک زمین تعیین میکنند شامل نوع خاک، نوع پیکربندی زمین، مقدار و الگوی ریزش باران و نوع محصولاتی که قرار است رشد داده شوند میباشد. خاکهایی که شن و ماسه زیاد یا محتوای گل و لای دارند معمولا دارای زهکشی زیر سطحی هستند و در حالی که خاکهایی که بیشتر محتوای خاک رس دارند نیازمند سیستم های زهکشی سطحی هستند.