جوش انفجاري، تحت ضربه‌اي مايل و با سرعت بالا انجام مي‌گيرد. به اين ترتيب كه انفجار باعث مي‌شود تا يك موج ضربه‌اي مايل در فصل مشترك قطعات ايجاد شود. همين امر موجب مي‌شود فلز جامد به صورت سيال رفتار كند. بر اثر همين ضربه، قشر جهنده‌اي از ذرات فلز با سرعت زياد در سطح دو فلز تشكل مي‌شود كه به آن جت فلز گويند و باعث تميزشدن سطح دو صفحه از اكسيد و مواد خارجي شده و بر اثر فشار حاصل از انفجار، عمل اتصال انجام مي‌پذيرد.
فرم كلي يك جوش انفجاري در شكل (1) نشان داده شده است. در اين شكل، صفحه بالايي موسوم به «صفحه پرنده» است كه با زاويه ? نسبت به صفحه زيرين موسوم به «صفحه ساكن» قرار داشته و صفحه ساكن نيز روي يك تكيه‌گاه به نام سندان قرار دارد. سطوح فوقاني صفحه پرنده، توسط يك لايه ضربه‌گير محافظت مي‌شود و اين قشر ضربه‌گير مي‌تواند از لاستيك پلي‌تن يا مقوا و يا حتي يك قشر ضخيم رنگ باشد. يك لايه از مواد منفجره به صورت ورقه‌اي و يا به شكل پودري، بر روي قشر محافظ قرار مي‌گيرد.
فشار زياد برخورد دوصفحه و امواج حاصل از انفجار، باعث به‌وجود آمدن نيروي زياد مي‌شود، به طوري كه از مقاومت فلز در ناحيه تماس، مي‌توان صرفنظر كرد و ماده را همانند يك سيال درنظر گرفت. بنابراين لازم است با فلز همانند يك سيال رفتار شده و در محاسبات همانند يك سيال عمل شود. اندازه سرعت صفحه پرنده، به نوع و ميزان و همچنين چگالي ماده انفجاري بستگي دارد.
شكل2 زمان كوتاهي پس از انفجار را نشان مي‌دهد. قبل از اينكه موج به انتهاي خرج برسد، جهت سرعت صفحه پرنده پس از انفجار، به سهولت قابل تشخيص نمي‌باشد.
براي انجام جوشكاري انفجاري چند شرط وجود دارد. يكي از آنها اين است كه وقتي صفحات به صورت موازي قرار مي‌گيرند شرايطي به وجود آيد كه هواي توليدشده توسط جت فلز بتواند از ناحيه فصل مشترك قطعات خارج شود. اين جت فلز باعث تميز شدن سطوح دوصفحه فلز از قشر اكسيد و مواد زائد خواهد شد و به صورت پاشش فلزي ظاهر شده و باعث كاهش جرم جزئي مي‌شود (الکتروفيوژن)